Eindelijk is de lente echt aangebroken – of zoals we hier in Skåne zeggen, de vroege zomer. Het is betoverend mooi buiten met golvende koolzaadvelden, lichtgroene boomgroepen, sleutelbloemen en seringenhagen waar je ook kijkt. Een streling voor het oog én de ziel.
Ik ben iemand die veel tijd in de auto doorbrengt, onderweg tussen verschillende locaties en afspraken. Ik hou ervan om de seizoenen te volgen door het autoraam, en nu is het op z’n mooist. In het wuivende gras lopen paarden die net naar de wei zijn gebracht. Veulens verschijnen in de weiden naast hun beschermende moeders, en hier en daar ligt een paard te dutten in de warme zon. De zoemende insecten zijn nog niet in volle aantallen aanwezig, dus voor nu kun je genieten van wat rust.
Hoewel, echt rustig is het in deze tijd van het jaar niet als je actief met paarden bezig bent. Zodra de winter zijn greep loslaat, wil ik alles doen – alles wat ik eerder had uitgesteld. Paarden wassen, de zadelkamer opruimen, weilanden uitmesten, naar open buitenbanen rijden, winterdekens wassen, paardenevenementen bezoeken en eindelijk weer wedstrijden rijden.
Ik moet gewoon een prioriteitenlijst maken – of misschien beter gezegd: een bucketlist, want het lijkt wel of het lang zal duren voor alles is gedaan.
Komend weekend begin ik in ieder geval met het afvinken van die lijst, samen met Malin natuurlijk, als we meedoen aan de Pramm Memorial op Jägersro. Een dag vol zon (volgens het weerbericht) en een heleboel geweldige paarden. Ik heb er zin in – ik heb nog nooit eerder een galopwedstrijd live gezien.
En dan het spannendste van alles deze lente: onze geliefde Greta wordt gedekt. Als alles goed gaat, wordt mijn lievelingspaard volgend jaar moeder. Zoals gezegd: nu begint het echt…
(Dit blogartikel is met AI vertaald. We doen ons best voor nauwkeurigheid en duidelijkheid, maar enkele nuances kunnen anders zijn. Bedankt voor uw begrip.)
